Die highway dra my ring

Toe ek en Jonsie nou die dag in Music Mate staan om speelgoed te koop vir die orkes, het het weer een van daai oomblike beleef: Moet ek nie miskien begin groot word, en begin huiskoop en vrouvat soos my tjommies nie.
Maar, soos die barman in Hangklip Saterdagaand vir my vanagter sy skyf beduie het, there is something about this place...
Dis in daai oggend as mens alles laai, met so onrustige opgewondenheid. Dis daar wanneer jy die kar volmaak en 'n Coke koop vir die pad. Jy voel dit as jy oor die berg is en die bordjie langs die pad se 120 en jy kan uiteindelik ADCD in die draadloos sit. Dis in daai gevoel waar jy weet, nou kan al die fokkers wag tot Maandag voor hulle my weer kan pla.
Dis daai gevoel as jy daai volume knoppie op jou Les Paul opdraai en die note skeur deur die Marshall se speaker. Dis daai krieweling as Charl se basnote deur my tone kom. Die 6 duim wat jy bo die grond sweef as dit 'n goeie set was.
Dis die oggende wat jy wakker word en jou stem werk nie, jou lyf is moeg en seer. En dan laai jy maar weer alles en skuif aan na die volgende dorp.
En dan, een aand laat staan jy in die stort en kyk hoe die laaste toerstof van jou lyf af spoel in die drein in. Dan dink jy, die huis se moer, ek is 'n rock&roller, en die highway dra my ring.